Als je paarden hebt, en je weiland effectief wil gebruiken, moet je er schapen bij nemen. We begonnen met Suffolks, die hadden we in Engeland gezien (1989). Al snel kochten we ook Gotland Pelsschapen erbij. Met beide rassen hebben we lange tijd gefokt.

Black Welsh Mountain schapen zijn ideale dieren. In 1998 zijn we er mee begonnen. Ze zijn kerngezond, lammeren probleemloos af, zijn sober, hebben sterke hoeven en zijn vrijwel myasis-resistent. Het zijn echte grasmaaiers.

Uiteindelijk werden Walliser Schwarznases (uit Wallis in Zwitserland) onze favoriete schapen (links en rechts). Sinds 2004 fokken we er nog steeds mee.
Het zijn grote dieren, erg vriendelijk en mens-gericht.
Hebben wel meer zorg nodig dan de Black Welsh, en eten liever hooi dan gras.
Zoals te zien is hebben ze zwarte voetjes, voorknieën en enkels, en een zwarte kop. De ooien hebben bovendien een zwarte ring aan de onderzijde van de staartaanzet, terwijl de rammen deze ring nu juist niet mogen hebben.
Opvallend zijn de fraaie, gekrulde hoorns.

Met het houden van IJslandse paarden zijn we gestopt. Op de kleigrond werd het 's winters in de wei nogal een modderboel (op stal zetten in de winter is doorgaans te warm voor ze).

Wel hebben we ezels. Belle, die van een kinderboerderij afkomstig is, en Rosy een miniezel. Rosy heeft na twee hengstveulentjes Wally (2011) en Perry (2012), een merrieveulen gekregen: Fleur (2013).
Ezels zijn gezellige, intelligente dieren. In tegenstelling tot paarden zijn het geen "vluchtdieren". Bij schrikken of bij iets wat hen niet zint blijven ze juist stokstijf staan.

Ook hebben we kippen. Overdag scharrelen ze over ons hele erf, en 's nachts gaan ze in hun hok.

Binnen in huis hebben we naast de honden ook nog drie balinese katten. Met Balinezen hebben we lange tijd gefokt. Het zijn Siamesen met een halflange vacht.